Een kijkje in mijn binnenwereld: Doodswens op jonge leeftijd

In deze blog gaan we terug naar mij als 15 jarige pubermeid. De jaren 1996/1997. Hoewel het me nog steeds raakt als ik terugga naar die tijd, wil ik het toch gaan delen. Ik hoop dat het mensen inzichten geeft, herkenning en op een of andere manier kan helpen. Ik hoor het de laatste jaren zo vaak om me heen dat mensen met het gevoel van zelfdoding rondlopen. De wereld is nu heel anders dan dat ik zelf jong was, maar ook ik heb hiermee gelopen vroeger. Ik vertel dit niet uit slachtofferschap, maar uit het willen delen van een verhaal. Mijn verhaal van toen als jonge gevoelige meid die het erg moeilijk had. Schrijven helpt mij om oude wonden te helen. Openheid creëert ruimte. Gelukkig ben ik gegroeid en sta ik nu heel anders in het leven. Er is hoop als je jouw kracht terug gaat pakken en je weer de liefde in jezelf ontmoet.

Ik leefde in een gezin met 2 broers, een zusje en ouders. Ik was best onzeker en zocht naar liefde en goedkeuring buiten mezelf. Ik wilde erbij horen, liefde net als ieder ander mens. Mijn basis in mezelf was niet heel goed en voelde me vaak alleen of er niet bij te horen. Ik sloot me af. Toen ik 9 was werd mijn zusje geboren en ik dacht toen al na over hoe ik haar zal behandelen zodat we een goede binding zouden krijgen en dat lukte. Ik moest vaak op haar passen en voelde me heel verantwoordelijk over haar. Op de basisschool ging het goed. Ik zat meestal wel in het leukste groepje en had vrienden om me heen. Ik voelde me later best wel krachtig en sterk. Ik was nergens meer bang voor en werd zelfstandig ouder. De tijd van de middelbare school kwam, uitgaan, werken, shoppen, make-up, jongens... Ik was het liefste ook met vrienden. Als gabber gingen we veel naar houseparty's en daarnaast hingen we vaak bij het IJsselmeer of in het Grootslag, een vakantiepark in Andijk. School ging niet heel makkelijk. Ik moest er veel aan doen om bij te blijven. Ik wilde het goed doen, maar het was me gewoon weleens teveel. Al die boeken leren en daarnaast je sport, werk en andere dingen. Mijn hoofd zat vaak vol en logisch ook wel als hsp'er, maar dat wist ik toen niet. Ik ontmoette veel nieuwe hele leuke mensen in Andijk en er ontstond een vriendengroep. Ik kreeg voor de 2e keer verkering en dat voelde heel fijn voor mij. Ik snakte wel naar liefde geloof ik, die arm om me heen. Denk zelfs dat ik wel een beetje claimerig was. Na bijna een half jaar ging hij vreemd en werd ik onverwachts aan de kant gezet. Ik zag het totaal niet aankomen en voelde me heel erg verdrietig. Echte liefdesverdriet en pijn van het gedumpt worden, het vreemdgaan. Ik begreep het toen niet. Onzekerheid bevloog me. Daarna heeft hij uiteindelijk bijna al mijn vriendinnen afgewerkt.  Die meiden vonden het niet zo'n issue, het was tenslotte toch uit? Maar ik vond het niet normaal en respectloos. Een ex van een vriendin was een no go voor mij.  Later deed het me niet veel meer en kon ik het loslaten, maar in het begin tijdens het liefdesverdriet wel.  Ik was niet zo vrij om maar met iedereen te gaan en was serieus in relaties. Ja, zo jong al. Ik kon mijn hart ook moeilijk echt openen en werd niet snel verliefd. Wat me pijn deed is dat er geen rekening met mijn gevoel gehouden werd. Het voelde als een natrap. Dus ik sloot me verder af van hun, net zoals ik thuis deed. Groepen mensen zijn nooit zo mijn ding geweest. Voelde me vaak de mindere. Ik ging naar andere plekken waar ik me meer thuis voelde. Andere mensen. Op school ging het al slechter en slechter en ik werd erg depressief. Niets ging goed en veel zat tegen. Het leven was tegen mij. Thuis kon ik alleen maar huilen en kwam in een soort vage misttoestand. Ik had het gevoel dat niemand van mij hield. Ik zakte al meer af en geloofde niet meer in mezelf. Ik had geen liefde voor mezelf. Voelde me nutteloos, eenzaam, niet gezien, een 0, niet belangrijk. Ik dacht vaak dat het totaal geen zin had dat ik nog leefde. Wie boeide het nou? Niemand, behalve mijn zusje. Thuis werd er bijna nooit gevraagd naar hoe ik me voelde. Er werd toen niet veel over gevoelens gepraat. Ook liep ik al een tijd met een groot geheim rond vanaf mijn elfde. Deze houd ik privé, maar ook dat woog zwaar.

Ik was een half jaar depressief en ik wilde dood. Het leven had geen waarde meer voor mij. Ik begon manieren te zoeken om er een einde aan te maken.  Dacht met pillen of een strop. Als ik terugga naar dat gevoel is het zo diep verdrietig en zwaar. Dit gun je niemand. Dat er nergens meer een lichtpuntje was of beetje hoop op beter. Het was zwart. Alles was zwart. Ik wilde dit niet meer en was klaar om te gaan. Weer een middag huilend in mijn slaapkamer kwam mijn zusje bij me. Ik vertelde haar dat ik dood wilde gaan. Ze moest huilen en wilde dat natuurlijk niet. Ja jeetje, ze was nog maar 6 jaar. Maar ik kon gewoon niet meer. Voor haar heb ik het niet gedaan. Zij was wel mijn lichtpuntje en voelde dat ik er voor haar moest zijn. Ik kon haar niet in de steek laten. Ben bang dat ik het anders wel had gedaan. Toen heb ik alles tegen mijn ouders verteld en hebben we een hele middag gepraat. Ik voelde me eindelijk even gezien en er viel een grote last van me af. Het werd lichter, maar ook daarna was er verder weinig interesse. Het waaide wel over? Ik had eigenlijk naar een hulpverlener gemoeten om aan mijn zelfbeeld te werken, maar er werd niets in gang gezet. Dat was er toen ook niet echt veel denk ik. Wel konden mijn ouders met school praten en daardoor ging ik alsnog over naar van 3 naar 4 havo. Dat jaar zat ik niet meer bij vrienden in de klas en fietste vaak de 17km alleen. Ik kon weinig aansluiting vinden. Ik kwam misschien wel stoer over, maar van binnen zat er nog veel pijn. Ik vond het heerlijk om naar feesten te gaan en veel te dansen of hakken zoals dat heette. Dat maakte me blij.

Ik deelde mijn gevoelens met bijna niemand en omdat er ook nooit naar gevraagd werd, sloot ik mezelf af. De stroming van liefde hield ik zelf tegen daardoor. Ik zette een muur om mijn hart en liep met een masker op. Waarschijnlijk om te overleven, 

Het is mooi om je innerlijke kind te helen. Dit soort momenten kun je naartoe gaan en het kind in jezelf vragen wat het nodig heeft en de liefde te geven vanuit wie je nu bent. Zo verander je de energie en wordt het lichter. Overtuigingen die zijn ontstaan waarin je bent gaan geloven, kunnen ook worden geheeld. Ik heb hiervoor een mooie meditatie gemaakt.

Wat had ik nodig? Oprechte interesse, ik mocht gezien worden, ik had een knuffel nodig, liefde en aandacht, ik had het mogen uitspreken en delen, ik had het nodig om mezelf anders te gaan zien. Een boost in zelfvertrouwen. Gewoon iemand die er echt voor je is. Uit de slachtofferrol stappen en in de eigen kracht komen. Thuis en daarbuiten voelde ik me niet geliefd. Niet leuk genoeg, geen echte hartsverbinding.  Het voelde leeg van binnen.

En tuurlijk gebeurden er ook leuke dingen, maar ze kwamen niet meer echt binnen. Dit zware deel overschaduwde het licht in mezelf. Ik kon er niet meer bij. Ik kon het niet meer zien. Ik mocht weer verbinden met wie ik werkelijk ben en dat is alles behalve zwart...Het werd een lange weg...

In ons huis was een overleden meisje aanwezig. Een meisje dat verdronken was op die plek en zij dacht dat ze nog leefde. Ik denk door de shock van de onverwachtse dood. Ze kwam altijd bij mij. Ze was zich niet bewust van het feit dat ze overleden was. Ze zat in een andere realitieit dan de werkelijkheid. Zie het als een soort omweg naar de volgende fase. Omdat ik op een zware trilling zat kon zij zich aan mijn licht voeden. Zij voelde zich ook heel eenzaam, zat op dezelfde trilling en wilde graag bij me zijn. Het trok mij leeg, maar ik was me er niet bewust van. Pikte ik dan ook haar gevoel op? Waarschijnlijk wel en is de combinatie van mijn eigen problemen en dit erbij mij teveel geworden.  Pas toen ik het huis uitging werd het echt duidelijk. Mijn zusje ging naar mijn oude slaapkamer en kreeg dezelfde gevoelens binnen en schreef daarover. Dat was voor mij zo herkenbaar. Ook hadden mijn broers een keer een meisje gezien op bed en gingen de lichten weleens uit zichzelf aan en uit. Tijd voor een goede medium dus. Hij kon ons meer vertellen over haar. Het bleek zelfs zijn oude buurmeisje te zijn. Hoe bizar he? We brachten haar naar het licht zoals dat heet. Het gevoel in huis veranderde direct. Prachtig dat zij verder kon. Zelf was ik later wel een beetje boos dat zij bij was geweest. Had ik me ook zo zwaar depressief gevoeld als zij niet bij mij was geweest? Ik weet het niet...

Mocht je meer willen weten over zielen die "niet goed" zijn overgegaan? Dan kun je dit boek lezen van Loes van loon. 

Mijn leven ging verder. Ik kreeg in 1998 verkering met Sam (nu mijn man) toen ik 16 was en hij heeft me enorm geholpen door er voor me te zijn. Ik voelde me nog steeds niet heel goed in mezelf en had zo mijn dingen. Ik ging op onderzoek uit en las veel zelfhulpboeken en werd al bewuster van hoe het leven werkt en van de gedachten in mezelf. Ik creëerde onbewust zelf veel ellende door mijn negatieve zelfbeeld. Wat je van binnen voelt en wat je van binnen gelooft, trek je naar je toe. Het heeft invloed in hoe je de wereld om je heen waarneemt. Ook mijn spirituele gaves werden ontwikkeld en heb regelmatig dolende zielen bij me gehad en geholpen die overleden waren en het licht niet zelf konden vinden. Het heeft veel van me gevraagd en zeker ook om mijn grenzen te bewaken. Ik wilde helemaal niet dat ze bij me kwamen. Het ging vanzelf. 

Pas na mijn burnout rond mijn 30e is echt de omschakel gekomen naar meer liefde voor mezelf en kon ik echt weer verbinden met mezelf en wie ik ben. Mijn verhaal daarover lees je in een andere blog over houden van jezelf.

Ik was een meisje dat denk ik al geboren is met een minderwaardigheidsgevoel en dat creëerde mijn leven.(heeft te maken met een vorig leven, waardoor deze overtuigingen diep in me zijn geworteld) Ik werd in mijn gevoel van minder waard zijn bevestigd doordat mensen op deze energie reageren. Ik beleefde het als de waarheid. Na een paar klappen van het leven ben ik dieper gaan zakken. Het ego denken helpt daar graag in mee. En ik was een denker! Wat kan er toch veel omgaan in zo'n koppie. Het had nooit zover hoeven komen als ik betere begeleiding had in een stuk zelfvertrouwen en zelfwaardering. Als er oprechte aandacht en meer liefde was geweest. Een arm om me heen.  De diepte waarin je kunt vast komen te zitten is heel zwaar, eenzaam en moeilijk uit te komen. In mij moest er iets veranderen en beetje bij beetje is dat gebeurd. Door het zelf te doen en met wat hulp hier en daar. En wie weet was dat ook mijn les om het zelf te doen. Ik sloot me af, maar had me eigenlijk moeten openen door mijn ruimte in te nemen. Ik maakte me kleiner en dus onzichtbaar. Ik was ervan overtuigd dat niemand meer iets om mij gaf en wat is dan nog de zin van het leven? Ik mocht gaan leren houden van mezelf en daarin is er een mooie verandering gekomen. Als ik terugdenk liepen er wel een paar mensen met me mee waarbij ik tot op zekere hoogte dingen kwijtkon. Ik denk dat ik me ook schaamde voor mijn eigen verdriet en vond dat ik sterk moest zijn. Niet zeiken, maar doorgaan. In hoeverre mogen  alle emoties er zijn?

Mensen in zo'n situatie zou ik willen zeggen. Je bent niet alleen en er wordt van je gehouden. Je hoofd maakt het anders, maar is dat ook de waarheid? Je kunt niet van mensen verwachten dat ze jouw gelukkig maken. Jij moet het zelf doen. Neem de leiding. Ga op onderzoek uit en word je bewust van hoe je denkt. Ga ermee aan de slag en maak nieuwe overtuigingen in jezelf die je helpen. Voel jezelf zoals je echt bent. Open je hart. Je leeft voor jezelf en zet jezelf op nummer 1. Je bent zelf verantwoordelijk voor jezelf en alleen jij kunt jezelf gelukkig maken. Leer je passies kennen en doe wat je blij maakt. Kom in beweging. Je hebt altijd een keuze. Zoek ondersteunende hulp. Grijp je kracht terug! Zelfdoding is niet de oplossing. Dit maakt je zielenpad denk ik nog moeilijker. Hoewel ik het echt wel kan begrijpen, je bent hier met een doel en dat is niet om jezelf iets aan te doen. En veel gevallen zijn ook heel anders dan de mijne. Ik kan het eigenlijk ook niet invullen voor een ander, maar ik begrijp de diepte, eenzaamheid en de uitzichtloosheid. Toch is er hoop. Vind dat stukje licht, het is er echt! En ik wil je altijd een knuffel geven als dat nodig is. Ik wens je liefde, sterkte, inzichten en kracht! Leer weer te houden van jezelf! Ik geloof in jou...