Een kijkje in mijn wereld: Ongewenste kinderloosheid

TOEN HET BEGON 16 was ik toen ik verkering kreeg met Sam. Het voelde meteen goed en vertrouwd. Toen ik 20 was gingen we samenwonen en 22 jaar was ik dat we trouwden. Eind dat jaar was ik gestopt met de pil. Ik had eigenlijk maar 1 ding dat ik echt heel graag wilde in het leven en dat was moeder worden. Ik hoefde geen carrière, vakanties, dure spullen etc. Ik verlangde naar een liefdevol gezin. Huisje, boompje, beestje. Ik werd blij van kinderen om me heen. En zo'n kleintje voor ons zelf, het leek me een prachtige ervaring. Hoe zouden onze kinderen eruit zien en hoe zouden ze zijn, hoe zouden wij zijn als ouders? Wat zou je willen meegeven? Vol enthousiasme gingen we ervoor. 

EINDELIJK BEGINNEN Ik wachtte al ruim een jaar tot Sam ook zo ver was en wilde beginnen aan kinderen. Wat mij betreft kon het niet vroeg genoeg en ik was ook wel ongeduldig. Je moet er wel samen echt voor gaan vond ik. Het kriebelde enorm. Sprak met vriendinnen die ook zo ver waren. In december 2004 was het voor ons dan "eindelijk" zo ver. Ik was bijna 23. Het was erg spannend en voelde al dat er een zieltje regelmatig kwam kijken. Na een half jaar werd ik zwanger. Mijn moeder voelde het ook en had zelfs al een cadeautje gekocht. Het liep uit op een miskraam en 3 maanden later de volgende miskraam. Tijd om naar de dokter te gaan.

In mei hadden we een huis gekocht en in oktober kregen we de sleutel van de Zeeweg. Het huis gingen we naast ons werk strippen en verbouwen met veel hulp.

Zielen maken vaak voor de zwangerschap al verbinding. Ze komen kijken en proberen contact te maken. Hoe bijzonder om dat te voelen!
Voor mijn idee wist ik zeker dat het zou komen, maar toch liep het anders.

DE MEDISCHE MOLEN IN We gingen rond oktober/november naar het ziekenhuis in Hoorn waar we beiden nagekeken werden. Ik had een cyste waardoor waarschijnlijk de miskramen waren gebeurd, maar verder was alles goed. Die cyste verdween vanzelf weer. De gynaecoloog vond het trouwens belachelijk dat ik daarvoor was doorgestuurd door degene die de echo had gemaakt en dus iets zag. Hij zei dat elke vrouw wel wat heeft. En toen kregen we van hem de uitslag van Sam zijn zaadonderzoek. Foute boel...Er waren geen cellen gevonden. Azoöspermie noemen ze dat. Het komt zeldzaam voor. De arts vond het fijn voor ons dat we gelijk wisten waar we aan toe waren en dat kinderen krijgen geen optie meer was. En we konden weer naar huis. Bot en zonder empathie was de boodschapper.

DE BOM Onze wereld stortte in. Het verdriet was groot. Voor mij heel erg groot. Het hele idee wat je in je hoofd maakt, valt compleet weg. Het beeld van ons als gezin, met alles wat daarbij hoort. Het slaat in als een bom. Ik heb zelfs even getwijfeld of ik dan wel met Sam verder wilde, maar dat was eigenlijk meteen ook wel duidelijk. Mijn liefde is te groot voor hem om de relatie op te geven. Ik moest er niet aan denken om hem ook nog kwijt te raken.

Ik weet nog goed dat we verslagen terugkwamen uit het ziekenhuis en mijn schoonouders in ons nieuwe huis aan het werk waren. We gingen erheen om het nieuws te vertellen en huilden samen.

HOOP Een tijd van verdriet, onwetendheid en hoop ging in, want we konden eventueel nog naar het ziekenhuis in Amsterdam om te kijken of er toch nog iets mogelijk was. Er werden weer allerlei onderzoeken gedaan. Urine, bloed, dna, echo's etc. We konden alleen nog naar België voor een Tese behandeling. Hierbij worden er zaadcellen via een operatie weggehaald bij de man. Met deze cellen kunnen ze dan een Icsi behandeling gaan doen. Hierbij wordt een zaadcel in de eicel geplaatst en dat eitje wordt dan terug geplaatst in de vrouw, net als bij ivf. Deze behandeling kostte toen veel geld en werd niet vergoed door de verzekering. We kozen voor deze weg, want dat was onze enige hoop op een kindje van ons samen. Ook schreven we ons in voor adoptie.

DE BUITENWERELD Ondertussen werden veel meiden zwanger, kregen kinderen en bij elk feestje kwam er bijna wel een nieuwe aankondiging van een zwangerschap. Vriendinnen, familie, collega's en wat dacht je van trotse oma's. Oma worden is ook zoiets, dat zit er voor mij dus ook niet in. Hoe ik het een ander ook gunde, toch raakte het soms enorm. Het was confronterend. Ik heb zo vaak en zo veel gehuild. Waarom wel bij een ander maar niet bij ons? Wat doen we fout? Ben ik dan een slechte moeder? Ben ik niet goed? Moet ik anders leven? Waarom kiest er niemand voor een leven bij ons? Ik voelde me toen slachtoffer van het lot en werd er heel erg onzeker van en geloofde mijn gedachten. Ik nam het persoonlijk, terwijl ik gerust wist dat het niet iets persoonlijks was. Het denken deed dat door mij ermee te identificeren. 

En elke maand had ik toch nog een klein beetje hoop op dat het vanzelf zou gebeuren. Die kans was zeer klein, maar toch, ik was toch al 2x zwanger geweest. Vrijen was later niet meer hetzelfde en werd een "moetje". Altijd met het idee van een kindje maken in mijn hoofd. Elke maand raapte ik mezelf weer op na de vele, vele teleurstellingen om het weer een kans te geven. Sam was lief en we konden er goed over praten samen. Het was een weg dat we met een paar vrienden deelden en met familie en op het werk, omdat je regelmatig naar het ziekenhuis moet.
We wilden niet dat iedereen het wist. Ook hierin werden we teleurgesteld. Een "geheim" heb je niet voor jezelf en het ging al snel de wereld in. Het vertrouwen werd beschadigd. Zelfs van mensen die heel dichtbij staan. Je kunt het beter echt voor jezelf houden als je wilt dat niemand het weet of wees open voor iedereen. Nu kan ik helemaal open zijn hierin en dat voelt heerlijk! Al een aantal jaar ben ik er open en eerlijk in. Op één of andere manier is het normaal om dit soort dingen voor jezelf te houden, omdat het emotioneel kan zijn waarschijnlijk. Een tussenweg is onmogelijk. Ik begrijp nu dat het voor anderen ook lastig kan zijn om zoiets geheim te houden, maar toch had ik toentertijd anders verwacht of gehoopt. Dan heb ik het over de beginfase. 
En dan de opmerkingen die je naar je hoofd geslingerd krijg. "Je moet het gewoon loslaten.(je wordt er gek van) Zal ik het ff voor je doen? Ik kan wel ff op je vrouw. Ach, je bent nog jong. Je hebt nog alle tijd. Dan ga je toch adopteren! Alles kits achter de rits? Ben je al zwanger? (omdat we getrouwd waren)"
Daarnaast zag je overal zwangere vrouwen om je heen, kinderwagens, baby dingen, in winkels, op mijn werk in de kapsalon, reclames op tv. Er was geen ontkomen aan. En dan elke keer die geboortekaartjes in de deur. We zijn ook niet bij iedereen geweest, maar probeerden het wel.  Er is zelfs een moment geweest dat er 13 vrouwen zwanger waren om mij heen, behalve ik. Je begrijpt wel wat dan het onderwerp is op verjaardagen. Ik ging vaak bij de mannen staan. Sloot me ook wel af, omdat ik nooit mee kon praten en sommigen ook niet wisten hoe hiermee om te gaan en je dan buitensluiten. Sinterklaas vieren, gezinsvakanties, moederdagen. Je ziet alles voorbij komen. En je wilt zo graag ook...ik moest het leren accepteren. Dat lukte later best wel goed, maar niet altijd. Het is als een litteken dat soms opengaat. Het zit er, niemand ziet het. Het heelt, maar blijft bij je.
De meeste steun kwam van familie en een paar goede vrienden. Dit in de zin van een kaartje, plantje, of een goed gesprek om het hart te luchten. Het meeste hadden we aan elkaar en dat is het belangrijkste. Ik heb veel van me af geschreven in die tijd. Toch voelde ik me soms een zeur om er weer over te beginnen, omdat het nou eenmaal geen gezellig onderwerp was. 

TESE BEHANDELING We kozen voor België, maar deze behandeling kwam nieuw in Nijmegen als studie. We konden ons hiervoor opgeven en het werd vergoed. Dat was heel fijn, want een behandeling kostte toen zo'n €6000. Ik had ervoor gespaard.
We kwamen op de wachtlijst van ruim een half jaar. Weer een half jaar... Dat werd 9 maanden. Daarna volgden er opnieuw allerlei onderzoeken en werd de afspraak voor de operatie gemaakt.
Het was 2007. Een intens jaar waarin mijn schoonmoeder ziek was en overleed op 58 jarige leeftijd, we kregen een heel lief neefje in maart, mijn werk in Zwaag stopte ermee en ik zou voor mezelf beginnen in juli, we waren naast ons werk volop met de voorbereidingen bezig, de verbouwing van de kapsalon, wc en een nieuwe schuur dat moest komen, ondertussen naar Nijmegen voor onderzoeken, het wachten op uitslagen. Eind juli stierf mijn schoonmoeder. Eind augustus startte ik officeel in mijn nieuwe kapsalon. In september konden we terecht voor de tese behandeling in het ziekenhuis. In oktober startte Sam zijn eigen bouwbedrijf. Al het geld dat we gespaard hadden voor de behandeling, ging op aan investeringen om te kunnen starten met onze 2 bedrijven. Dat was dan een soort van geluk bij een ongeluk. Het ging meteen heel goed met onze bedrijven. Konden later een paar prachtige reizen maken. 

NAAR NIJMEGEN We hadden een overnachting in Berg en Dal geboekt, want al vroeg moesten we in het ziekenhuis zijn. Trouwens een heerlijke omgeving om te wandelen in de natuur. Dat hadden we dan ook gedaan. Sam ging die volgende ochtend onder het mes en ik wachtte in de hal naast de operatiekamer. Toen het klaar was lieten ze het weefsel zien aan mij, voordat ze het wegbrachten. Het was zo ontzettend spannend! Alles hing hier vanaf. Ik was wel 10x naar de wc geweest en voelde me beroerd van de spanning. De uitslag kregen we die dag telefonisch. Ik reed de 2 uur naar huis met Sam naast mij. Hij had heel veel pijn. We hebben de terugweg veel gehuild samen. Het was verschrikkelijk en dit alles ging eigenlijk veelste ver achteraf gezien.
Thuis was het wachten op het belletje. Het was niet goed. Er waren cellen, maar deze waren niet goed ontwikkeld om verder mee te gaan. Hier hield onze hoop op. Weer een zware klap.

WAT NU? Hoe nu verder? Wat is er wel mogelijk en wat voelt goed? Zoals ik al aangaf, hadden we ons ingeschreven voor adoptie. Toch voelde dit niet als onze weg dus we hadden ons uitgeschreven. Het kost enorm veel geld, want dan wilden we er graag 2, kost heel veel tijd en daarnaast hadden we nog wel wat andere redenen.
Ik wilde graag het kindje zelf dragen en samen de zwangerschap kunnen delen in verbinding met het kindje. 
Dan kom je uit op een donor. Er waren 2 bekenden die ons wilden helpen. Deze 2 kwamen zelf naar ons toe hiervoor om dat aan te geven. Hoe mooi, bijzonder en wat lief! We zijn voor 1 van deze lieve mensen gegaan. Dit voelde voor beiden goed. Wat een dankbaarheid voelde ik daarbij. Een groot cadeau. Een anonieme donor was geen optie. Dan kan het wel je buurman zijn bij wijze van spreke, een racist, of achteraf de arts zelf. Met alle respect...In april 2008 was het dan zover.

Deze april waren we ook weer oom en tante geworden van een lief nichtje. Veel mensen zeggen dat we gelukkig nog neefjes en nichtjes hebben. Dat is zeker waar, maar natuurlijk niet hetzelfde als een eigen kindje. Ik ben heel blij dat ze er zijn en dat dat wel gelukt is,  zoals het eigenlijk hoort voor iedereen.

DONOR We regelden zelf alle spullen voor de kunstmatige inseminatie en de donor kwam het potje inleveren op de gewenste tijd. Niet iets dat je dagelijks doet zeg maar. Het voelt raar, heel ongemakkelijk, vies en mooi dat het kan tegelijk. We zette kaarsjes aan, maakten de sfeer fijn en ontspannen. Niet teveel bij nadenken en gewoon maar doen. Daarna goed douchen en hopen op een wonder. Er is dus geen seks met een donor geweest. Dat vragen mensen zich weleens af, dus bij deze het antwoord. Wel houden we het anoniem wie het was. Het voegt voor nu ook niets meer toe. Als het kindje er wel was gekomen, dan hadden we er geen geheim van gemaakt. Openheid en eerlijkheid voelt voor ons het beste. Het kindje werd zeer gewenst. 

Ik had het geluk meteen weer zwanger te zijn. Ik voelde ook weer een aanwezigheid van een jongen. Jonathan heette hij. Ik kreeg `s nachts contact via heldere dromen. Het voelde zo goed! Ik voelde me heel blij, het stroomde over in mijn lijf. Dit ging lukken!
Niemand wist dat we hiermee bezig waren. Ook omdat nooit meer iemand iets vroeg of enige interesse toonde in ons proces, waardoor ik me ook weer ging afsluiten. En daarbij gaat zoiets helemaal als een lopend vuurtje. Het is voor jezelf al een moeilijke keuze. Je moet over veel dingen goed nadenken en vooral beseffen wat het met het kind zelf zou doen. We hadden een lief rompertje gekocht voor de kleine. Kon het niet laten. Ik heb hem nu nog. Je ziet hem hier op de foto. We vertelden op Moederdag dat ik zwanger was tegen onze families. Iedereen was zo blij voor ons!

A HELL OF A RIDE Helaas kreeg ik een week later, op onze trouwdag wederom een miskraam. Ik kon het niet begrijpen, na zo'n contact en goed gevoel. Kon ik mijn gevoel dan niet vertrouwen? Het was weer een zware klap. De miskraam kwam onderweg naar huis nadat we onze 2e pup Roxy gingen bezoeken in Utrecht. Daar begon ik al te bloeden. Ik wilde snel naar huis. Op de wc van een tankstation kwam het vruchtje eruit. Ik nam het mee naar huis. Voelde me heel zwak en viel telkens bijna flauw de auto. A hell of a ride...Ik had foto's van het vruchtje gemaakt en heb het terug gegeven aan de natuur in een natuurgebied in de buurt. Door de wc spoelen kan ook, maar voelde niet goed. 

WEER ZWANGER Na een half jaar, dus eind 2008, deden we weer een poging en raakte ik weer meteen zwanger. Dit ging ook al snel fout en voelde helemaal niet goed. Ik was erg chagrijnig door de hormonen. Ik voelde wel heel kort een aanwezigheid van een kindje. Tijdens de kermis had ik zelfs nog een knuffel gewonnen met diegene in mijn hoofd. Zo'n grijs beertje met I love you erop. Het voelde ook als een jongen, maar voelde ook ver weg. Later kreeg ik ontstekingen in mijn eierstok en buik door de miskraam. Ontzettend pijnlijk was dat. 2 dagen na deze miskraam werd ons 2e lieve nichtje geboren. Sam had eens een hele mooie kinderwagen gekregen van iemand en deze ging dan ook naar mijn broer en schoonzusje.

Na deze lijdensweg was ik zo boos, verdrietig, teleurgesteld. Ik wilde dit niet meer. Ik was er helemaal klaar mee. Al dat verdriet en pijn voor helemaal niks. Telkens opstaan en weer onderuit gaan. Ik wilde dat liefde op een andere manier zou komen. Liefde is wat ik diep van binnen zocht. Ik wilde gelukkig zijn. Een verandering in gaan. 

Hoop is in ons geval uitgestelde teleurstelling. Je schermt jezelf af van je gevoel om weer pijn gedaan te worden. Raakt in een soort overlevingsstand. Je wilt controle hebben, maar dat kan hierbij niet. Toch kies je zelf telkens weer voor de weg van kinderen uit hoop op geluk. Uit een oerdrang, uit een diep verlangen. Bij iedereen om ons heen die moeite hadden met zwanger worden, lukte het uiteindelijk ook. En wij dan? 

Dat het resultaat kinderloos zou zijn, had ik nooit verwacht. Ik voelde toch die zielen? Ook mediums die ik bezocht, vertelden altijd dat ze kinderen bij ons zagen. Het gaf hoop. Ja, er kwamen kinderen, maar ze gingen weer weg. Ik werd er zo boos van. Ik ben geen hotel! Ook op mijn gidsen die mij deze ervaringen lieten voelen. Om vervolgens weer op m'n bek te gaan. Wat zag ik niet? In die tijd heb ik veel gelezen. Het boek van Rozemarijn Roes, Mama luister je? laat zien dat de ongeboren kinderen een boodschap hebben. Zij vertelde hun verhalen. Mooi om te lezen. 

ZOEKTOCHT Maar waarom gebeurde dit toch allemaal? Ik zocht naar antwoorden. We gingen in die tijd een pad in van zelfbewustwording. Keken naar alles wat gebeurde. Wat raakte er, wat zegt dat over mij, hoe kon het geheeld worden? Voor mij was het een enorme groei in zelfontwikkeling en waren het grote lessen met veel inzichten over mezelf en hoe het leven werkt.
Ik zocht mijn hele leven al naar liefde buiten mezelf. Ik wilde net als iedereen erbij horen, belangrijk zijn, lief gevonden worden. Ik was perfectionistisch, werkte hard tot ver over mijn grenzen, zocht waardering, vertrouwen, veiligheid...

VOOR MEZELF KIEZEN Nu ik het los kon laten, stond ik open en koos echt voor mezelf. Ik wilde dit leven van pijn en verdriet niet meer. Ik wilde alleen nog maar blij zijn. Ik was zo boos geweest op alles. Ik straalde weer. Toen kwam mijn tweelingziel in mijn leven. Dat zette alles weer op zijn kop en liet mij wederom al mijn stukken zien waaraan ik kon werken. Hier ga ik ook nog eens verder op in, maar ga nu eerst verder naar 2011, waarin ik 30 werd en in een burnout kwam.

STOPPEN MET DE KINDERWENS Er ontwikkelde een slaapstoornis bij mij. Dat begon doordat ik alert moest zijn `s nachts, omdat onze eerste hond Rinzo dan vaak epilepsie kreeg en uiteindelijk aan is gestorven. Ik kon door het slechte slapen een aantal jaar niets meer en oa daardoor moesten we definitief stoppen met onze kinderwens. Het voelde voor mij niet als een eerlijke afsluiting, maar was nodig om verder te kunnen gaan. Ik moest het nu echt loslaten en voor mezelf zorgen. Ik moest alles loslaten in deze tijd. Werk, inkomen, mijn relatie, sociale contacten, mijn mobiliteit, vrijheid, vrienden. Alles wat maar een beetje invulling gaf van mijn identiteit dat ik was geworden. Alles was weg waardoor ik alleen mezelf nog maar had en onze dieren. En dat was de weg naar liefde. Terug naar mezelf. Vanbinnen haatte ik mezelf, voelde me geen goed mens, mislukt, niet belangrijk. Ik was onzeker, ik schaamde me. Ik wilde weg. Ik kon mezelf niet meer aanzien in de spiegel. Wat was er toch van mij geworden?
Het is het pijnlichaam, het ego, gedachten, dat zich negatief had gevormd door alle ellende in mijn leven. Ook voor wij aan kinderen begonnen, was er veel gebeurd. We lieten het echt los en een rouwproces volgde. Ik weet nog dat we een weekend weg gingen en in de bossen liepen. Ik liet daar mijn tranen gaan. Alle spanningen kwamen eruit. Al het vechten dat voor niets was geweest. 

Lees hier mijn blog over vermoeidheid. Hierin kun je lezen wat dit voor gevolgen heeft gehad en waar ik nu nog mee te maken heb. 

NAAR BETERE TIJDEN Uiteindelijk ben ik mezelf gaan zien en voel ik weer de liefde en verbinding met mezelf. Langzaamaan ging het beter. We verhuisden in 2018 naar Oostwoud en daar startte ik in 2019 weer opnieuw mijn bedrijf, waar ik trouwens ook af en toe bellypaintings maak,  regelmatig zwangere vrouwen behandel of readings voor maak van de ongeboren kinderen. Ik doe deze dingen, omdat ik het leuk vind. Mensen voelen zich vaak bezwaard als ze het antwoord krijgen op de vraag of wij kinderen hebben. Het antwoord verwachtten ze niet. Voor mij is het fijn om te doen en heb er zelf ondertussen geen problemen mee. 

KRIEBELS Omdat alles wat beter ging, kriebelde het bij mij om toch nog weer voor een kindje te gaan. Ik was enorm veranderd en ik voelde regelmatig een meisje bij me die graag wilde komen. Mijn hart ging weer open en toen moest die van Sam nog. Hij had het al achter zich gelaten, achter slot en grendel gezet, maar opende rustig aan ook weer voor het idee. Hij was er nooit eerder zo klaar voor als deze keer. Het was een aanvulling op ons leven, het was geen moeten en invulling meer. Ook zonder kinderen zijn we gelukkig en hebben we ons leven gevormd. Het was 2020. We gingen weer naar het ziekenhuis, waar alles gelukkig nog goed was. De donor wilde ons ook nog steeds helpen. Wat een cadeau! Ik was ondertussen 39 en het duurde dan ook wat langer, maar ik werd weer zwanger. Ook deze keer voelde het zo goed. Het stroomde weer heerlijk in mijn lichaam. Het tilde me echt op naar een hogere trilling. Bij een vallende ster wenste ik altijd voor een kindje, zou de wens dan toch nog uitkomen? 

MISKRAAM NMR 5 Na een klein tijdje was het gevoel ineens weg en een paar dagen later kreeg ik weer een miskraam. Ik voelde het al aan alles dus het kwam niet als een verrassing. Het meisje kwam daarna nog wel naar me toe en we hadden even contact. Ik moest schrijven. Ik kon ook vragen stellen. Voor mij werd het duidelijk waarom ze niet kon blijven. Wat was dit een prachtig mooi meisje. Heel jammer dat het niet lukte, maar ook dankbaar voor haar komst en het proberen te komen. Ze liet me voelen om op een hogere trilling te zijn. 
Hierna was het voor mij klaar. Om het af te sluiten hadden we het nog wel een keer geprobeerd. Soms komen de zielen van miskramen later weer terug. Maar tevergeefs.
Wat de uitkomst ook zal zijn, het was beide heel goed voor mij. Zo voelde dat echt. Beide opties voelden stromend en liefdevol. We wilden niet weer jaren ermee bezig gaan. Het was goed zo. Ook de leeftijd speelt mee. Ik werd bijna 40.
In 2022 is bij mij adenomyose geconstateerd in mijn baarmoeder. Hierbij groeit het slijmvlies op plekken waar het niet hoort en is het extra dik, wat een oorzaak kan zijn van miskramen. Dat hier iets niet goed zat, werd wel duidelijk. 

RUIMTE Ja, ik kon het idee weer loslaten en voelde enorme ruimte. Een ruimte dat ik voor mezelf mag innemen. Een grootsheid dat ik in mezelf mag ervaren. Iets waarnaar ik had toegewerkt. Dit was het punt waar ik moest zijn. Wat ik wilde geven aan kinderen, mag terug naar mij. Ik huilde, liet los. Het moedergevoel in mezelf zal ik altijd houden, maar ik heb er vrede mee. Wij hebben er vrede mee. Wij zijn een gezin van 2 met onze dieren erbij en onze 5 🌟daarboven. Er is liefde, heel veel liefde. Dat is toch het mooiste dat er is?

LICHAAMSWERK Op dit moment, 2023, ben ik met lichaamswerk bezig en komen er meer inzichten. Ook in het waarom ik geen kinderen heb kunnen krijgen voor mijn deel. Er zit bij mij een blokkade bij de baarmoeder waaraan ik werk. Dit gaat terug naar een vorig leven, waarin ik een kind heb gehad dat later is overleden. Het is een stuk pijn dat ik in dit leven mag helen. Het verlies van een kind en de gevolgen dat het heeft gehad in mijzelf als toen moeder, met alle negatieve overtuigingen die daardoor zijn ontstaan. Deze heb ik meegenomen in mijn blauwdruk naar dit leven en mag ik omzetten in onvoorwaardelijke liefde voor mezelf. Als een moeder voor mezelf. Terug in mijzelf vind ik alles. 

HOE KIJK IK EROP TERUG? EN WAT ZOU IK ANDERS DOEN? Nu ik dit allemaal schrijf dan zie ik een meisje/vrouw die op zoek was naar liefde en geluk. Hoe ze samen met haar geliefde hun grote droom achterna jaagden en hoe zij tegelijkertijd de buitenwereld nodig had om gezien te worden. Hoe het ego/denken een loopje met haar nam in negatieve emoties en gedachten en ze dit was gaan geloven. Hoe ze soort van slachtoffer werd van haar eigen creatie met alle pijn dat daarbij hoorde. Ik vind het verdrietig voor haar hoe ze vast zat in haar pijnstuk. Ze is zich gaan afsluiten voor haar gevoel en mocht juist naar binnen gaan om te voelen wie zij echt is. Vanuit die liefde het leven leren aanvaarden. Mee gaan op de stroming vanuit vertrouwen en overgave. 

Had ik het anders gedaan? Nee, want ik wist toen niet beter. Ik was me van veel dingen niet bewust, maar wel bereid om te kijken. Achteraf zijn we in sommige dingen te ver gegaan, maar ook dat was nodig om de grenzen te leren zien en om het af te kunnen sluiten. Zo lang er hoop is, pak je je kansen. Het was een zwaar stuk, maar er zijn ook zeker mooie momenten geweest in die tijd. De verhoudingen waren alleen niet goed tussen leuk en niet leuk. De laatste poging was dan ook op een hele andere manier gegaan met een goed einde. Eentje uit vrede...

WAT ZOU JE MEE WILLEN GEVEN VOOR MENSEN IN ZO'N SITUATIE ? Voor de stellen zelf: Ga op onderzoek uit in jezelf, leer jezelf kennen en kijk waaruit je handelt. Vult een kindje een behoefte in en wat dan? Geef het jezelf. Zoek het niet buiten jezelf. Het is niet voor niets zoals het leven gaat. Er zit altijd een doel achter of lering in. Dat is waarvoor je hier op aarde bent, om te leren en te ervaren, te groeien. Leuke dingen en niet leuke dingen. Dat is leven. Laat de touwtjes los. Voel goed waar je grenzen liggen en respecteer deze ook. Maak verbinding met het kindje als je het voelt. Dit is zo bijzonder om te ervaren. Nodig het uit om te komen. Deel vooral je ervaringen. Probeer open en eerlijk te zijn. Laat het verdriet, de boosheid en andere emoties er ook zijn. Stop het niet weg. Zoek iets waardoor je dit kunt uiten. Bv wandelen, sporten, schrijven, schilderen. Wees lief voor jezelf en elkaar. Houd rekening met elkaar uit respect en liefde. Praat veel samen. Huil samen, knuffel samen. Doe het echt samen, anders trekt je relatie het misschien niet. Ruim je eigen shit op, voordat je aan kinderen begint. (Dan hoeven ze jouw issues ook niet te spiegelen, mocht het lukken, wat ik hoop voor jullie.) Neem het niet persoonlijk op als het niet lukt. Alles ervoor doen betekent niet altijd dat iets ook lukt. Het is geen beloning of garantie op hard werken. Probeer juist ook te kijken naar wat er wel is. Doe dingen waar je blij van wordt en van kunt genieten. Ontdek je passies, vier het leven dat je hebt. Maak er een mooie reis van. Sluit jezelf niet af voor de mensen om je heen. Ook voor hun kan het moeilijk zijn en sommigen weten zich geen houding te geven of zeggen maar wat. Uiteindelijk met de juiste bedoelingen. Daarom is openheid zoveel lichter voor iedereen. Geef het aan als je iets moeilijk vindt. Vraag ze rekening met je te houden. Vraag ook naar hun beleving.

Het niet kunnen krijgen van kinderen kan soms voelen als een donkere wolk dat boven je hangt en het zonlicht tegenhoud. Het overschaduwt dan het mooie leven dat er ook is. Soms zie je het niet meer, maar verbind jezelf dan met wie je werkelijk bent, met de liefde en maak jezelf gelukkig met wat er wel is. Ga uit je hoofd naar het hart en voel in het nu. Nu is het leven. 

Voor de naasten: Je kunt het probleem niet oplossen, maar probeer een steun te zijn als dat gewenst is. Vraag naar hun behoeftes en respecteer dat. Iedereen beleeft de dingen anders. Haal ze af en toe uit die rollercoaster en plan leuke dingen samen. Praat er samen over als dat fijn is. Deel ook jouw gevoelens hierbij. Wees open en eerlijk. Vraag eens hoe het gaat. Geef een luisterend oor. Knuffel elkaar. Voel je niet schuldig als je zelf wel kinderen hebt. Het zijn goede oppassers 😉, maar kinderverjaardagen kunnen voor sommigen wat minder leuk zijn tijdens dit proces. Maak de wereld samen wat lichter 🌞

Dit nummer hoorde ik toen vaak op de radio en gaf me hoop om door te gaan. No worries. I Just no your life is gonna change.

Maybe not today, some day, soon you 'll be allright.